Orzech brazylijski

Orzech brazylijski ( Bertholletia excelsa ) to południowoamerykańskie drzewo z rodziny Lecythidaceae, i jest to również nazwa jadalnych nasion zbieranych w celach handlowych. Jest to jedno z największych i najdłużej żyjących drzew w amazońskim lesie deszczowym. Owoc i łupina orzecha - zawierające jadalne orzechy brazylijskie - są stosunkowo duże i mogą ważyć nawet 2 kg (4 funty 7 uncji). Jako pożywienie orzechy brazylijskie wyróżniają się zróżnicowaną zawartością mikroelementów, zwłaszcza dużą zawartością selenu. Drewno orzecha brazylijskiego jest cenione za swoją jakość w stolarstwie, podłogach i ciężkiej konstrukcji.

Spis treści

• 1 Etymologia i nazwy
• 2 Taksonomia
• 3 Opis
  • 3.1 Zakres
  • 3.2 Powielanie
• 4 Społeczeństwo i kultura
• 5 Produkcja
  • 5.1 Wpływ zbiorów na środowisko
  • 5.2 Przepisy importowe Unii Europejskiej
• 6 Odżywianie i spożycie przez ludzi
  • 6.1 Fitochemikalia
• 7 zastosowań
  • 7.1 Olej
  • 7.2 Drewno
  • 7.3 Inne używa
• 8 Zobacz także
• 9 Referencje

• 3.1 Zakres
• 3.2 Rozmnażanie

• 5.1 Wpływ zbiorów na środowisko
• 5.2 Przepisy importowe Unii Europejskiej

• 6.1 Fitochemikalia

• 7.1 Olej
• 7.2 Drewno
• 7.3 Inne zastosowania

Etymologia i nazwy

W Boliwii i innych krajach hiszpańskojęzycznych orzechy brazylijskie nazywane są castañas de Brasil , nue z de Brasil lub castañas de Pando („kasztany z Pando”). W Brazylii nazywane są castanhas-do-pará (co oznacza „kasztany z Pará”), ale w Akce często nazywane są zamiast tego castanhas-do-acre . Miejscowe nazwy to juvia w regionie Orinoko. Na Kubie orzech ten jest alternatywnie nazywany coquito de Santiago („kokos św. Jakuba”).

W Ameryce Północnej już w 1896 roku orzechy brazylijskie były czasami znane slangowe określenie „palce czarnucha”, wulgarność, która stopniowo wypadała z użycia, gdy rasowe obelgi stawały się coraz mniej używane i społecznie nieakceptowane.

Taksonomia

Rodzina orzechów brazylijskich, Lecythidaceae, jest w rzędzie Ericales, podobnie jak inne znane rośliny, takie jak jagody, żurawina, sapot, gutaperka, herbata, floks i persymony. Drzewo jest jedynym gatunkiem należącym do monotypowego rodzaju Bertholletia , nazwanego na cześć francuskiego chemika Claude'a Louisa Bertholleta.

Opis

Orzech brazylijski to duże drzewo, osiągający 50 m (160 stóp) wysokości i pnia o średnicy od 1 do 2 m (3 ft 3 in do 6 ft 7 in), co czyni go jednym z największych drzew w lasach deszczowych Amazonii. Może żyć 500 lat lub dłużej, a często może osiągnąć wiek tysiąca lat. Łodyga jest prosta i zwykle bez gałęzi na znacznie ponad połowę wysokości drzewa, z dużą, wyłaniającą się koroną długich gałęzi ponad okalającym korony innych drzew.

Kora jest szarawa i gładka. Liście są liściaste w porze suchej, naprzemiennie, proste, całe lub ząbkowane, podłużne, o długości 20–35 cm i szerokości 10–15 cm. Kwiaty są małe, zielonkawo-białe, w wiechy o długości 5–10 cm; każdy kwiat ma dwuczęściowy, liściasty kielich, sześć nierównych kremowych płatków i liczne pręciki połączone w szeroką masę w kształcie kaptura.

Gama

Orzech brazylijski jest pochodzi z Gujany, Wenezueli, Brazylii, wschodniej Kolumbii, wschodniego Peru i wschodniej Boliwii. Występuje w postaci rozproszonych drzew w dużych lasach nad brzegiem Amazonki, Rio Negro, Tapajós i Orinoko.

W rezultacie można je znaleźć poza obszarami produkcyjnymi, na podwórkach domów i w pobliżu dróg i ulic w północnej i północno-wschodniej Brazylii. Owoce są ciężkie i sztywne; opadające owoce stanowią poważne zagrożenie dla pojazdów i osób przejeżdżających pod drzewem.

Rozmnażanie

Brazylijskie drzewa orzechowe produkują owoce prawie wyłącznie w dziewiczych lasach, ponieważ w zniszczonych lasach brakuje pszczół o dużej masie z rodzaju Bombus , Centris , Epicharis , Eulaema i Xylocopa , które są jedynymi zdolnymi do zapylania kwiatów drzewa różnymi rodzajami pszczół będąc głównymi zapylaczami na różnych obszarach iw różnych porach roku. Orzechy brazylijskie zbierano z plantacji, ale ich produkcja jest niska i obecnie nie jest opłacalna ekonomicznie.

Po zapyleniu kwiatów dojrzewanie trwa 14 miesięcy. Sam owoc to duża kapsułka o średnicy 10–15 cm (4–6 cali), przypominająca wielkością endokarp orzecha kokosowego i wadze do 2 kg (4 funty 7 uncji). Ma twardą, zdrewniałą skorupę o grubości 8–12 mm (3⁄8–1⁄2 cala), która zawiera od ośmiu do 24 klinowatych nasion o długości 4–5 cm (1 5⁄8–2 cala). orzechy ”) upakowane jak segmenty pomarańczy, ale nie ograniczone do jednego okółka segmentów. Można ułożyć do trzech zwojów jeden na drugim, przy czym biegunowe końce segmentów okółka środkowego wtulone są w okółki górne i dolne (patrz ilustracja z Scientific American powyżej).

Kapsułka zawiera mały otwór na jednym końcu, który umożliwia otwieranie jej przez duże gryzonie, takie jak aguti. Następnie zjadają część nasion w środku, zakopując inne do późniejszego wykorzystania; niektóre z nich mogą wykiełkować w nowe brazylijskie drzewa orzechowe. Większość nasion jest "sadzona" przez aguti w skrytkach w porze deszczowej, a młode drzewka być może będą musiały czekać latami, w stanie spoczynku, na opadnięcie drzewa i dotarcie do niego światła słonecznego, kiedy zacznie ponownie rosnąć. Donoszono, że małpy kapucynki otwierają orzechy brazylijskie, używając kamienia jako kowadła.

Społeczeństwo i kultura

W Brazylii ścinanie orzechów brazylijskich (zazwyczaj z zamiarem pozyskania drewna i orzechów brazylijskich) jest nielegalne, chyba że uzyskało uprzednią zgodę Brazylijskiego Instytutu Środowiska i Odnawialnych Zasobów Naturalnych.

Produkcja

W 2017 roku światowa produkcja orzechów brazylijskich wyniosła 84 000 ton, w tym łupiny z których większość pochodzi z dzikich zbiorów w lasach tropikalnych, zwłaszcza w Amazonii. Roczna suma była niezmienna od 2009 r. Według FAO w 2017 r. Cztery kraje produkowały orzechy brazylijskie. Największym producentem była Brazylia z 39% światowego udziału, a następnie Boliwia z 30%. Stany Zjednoczone były największym importerem z 9% importu.

Wpływ zbiorów na środowisko

Ponieważ większość produkcji przeznaczonej na handel międzynarodowy jest pozyskiwana na wolności, ustalenia biznesowe został rozwinięty jako model generowania dochodu z lasu tropikalnego bez jego niszczenia. Orzechy są najczęściej zbierane przez pracowników migrujących, znanych jako castañeros (po hiszpańsku) lub castanheiros (po portugalsku). Pozyskiwanie drewna jest poważnym zagrożeniem dla zrównoważonego rozwoju przemysłu orzechowego w Brazylii.

Analiza wieku drzew na obszarach, na których są zbierane, pokazuje, że umiarkowane i intensywne zbieranie wymaga tak wielu nasion, że nie wystarcza ich na zastąpienie starszych drzewa, gdy umierają. W miejscach, gdzie odbywa się zbieranie światła, było dużo młodych drzew, podczas gdy w miejscach o intensywnych praktykach zbierania prawie żadnego.

Przepisy importowe Unii Europejskiej

W 2003 roku Unia Europejska nałożyła surowe przepisy dotyczące importu orzechów brazylijskich zebranych w Brazylii w łupinach, ponieważ uważa się, że łupiny zawierają niebezpieczne poziomy aflatoksyn, które są potencjalną przyczyną raka wątroby.

Odżywianie i spożycie przez ludzi

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Orzechy brazylijskie zawierają 14% białka, 12% węglowodanów i 66 % masy tłuszczu; 85% ich kalorii pochodzi z tłuszczu, a 100 gramów (3 1⁄2 uncji) dostarcza 2740 kilodżuli (656 kilokalorii) energii z pożywienia. Składniki tłuszczowe są w 23% nasycone, 38% jednonienasycone i 32% wielonienasycone. Ze względu na wysoką zawartość wielonienasyconych tłuszczów, głównie kwasów tłuszczowych omega-6, łuskane orzechy brazylijskie mogą szybko jełczeć.

Orzechy brazylijskie są bogatym źródłem (20% lub więcej dziennej wartości, DV). błonnika (30% dziennego zapotrzebowania) oraz różnych witamin i składników mineralnych. 100 g (3 1⁄2 uncji) ilości (75% jednej filiżanki) orzechów brazylijskich zawiera bogatą zawartość tiaminy (54% ZDS), witaminy E (38% ZDS), magnezu (106% ZDS), fosforu (104 % ZDS), manganu (57% ZDS) i cynku (43% ZDS). Orzechy brazylijskie są prawdopodobnie najbogatszym źródłem selenu w diecie, a 28 g (1 uncja) porcji sześciu orzechów dostarcza 774% dziennego spożycia. Jest to dziesięciokrotnie większa niż zalecana dawka dietetyczna dla dorosłych w USA, nawet większa niż dopuszczalny górny poziom spożycia, chociaż ilość selenu w partiach orzechów jest bardzo zróżnicowana.

Wysoka zawartość selenu jest używana jako biomarker w badaniach spożycia i niedoboru selenu. Spożycie tylko jednego orzecha brazylijskiego dziennie przez 8 tygodni wystarczyło do przywrócenia poziomu selenu we krwi i zwiększenia poziomu cholesterolu HDL (dobrego) u otyłych kobiet.

Fitochemikalia

Łupiny orzechów brazylijskich zawierają wysoki poziom aflatoksyn, które w przypadku spożycia mogą powodować uszkodzenie wątroby, w tym raka.

Orzechy zawierają niewielkie ilości radu, pierwiastka radioaktywnego, a kilogram orzechów ma aktywność od 40 do 260 bekereli (1 do 7 nanocurów). To około 1000 razy więcej niż w kilku innych popularnych produktach spożywczych; według uniwersytetów stowarzyszonych w Oak Ridge, nie z powodu podwyższonego poziomu radu w glebie, ale z powodu „bardzo rozległego systemu korzeniowego drzewa”.

Zastosowania

Olej

Olej z orzechów brazylijskich zawiera 75% nienasyconych kwasów tłuszczowych składających się głównie z kwasu oleinowego i linolowego, a także fitosterolu, beta-sitosterolu i rozpuszczalnej w tłuszczach witaminy E.

Poniższa tabela przedstawia skład kwasów tłuszczowych w olejku eterycznym z orzechów brazylijskich:

Drewno

Drewno z orzechów brazylijskich (nie mylić z brazylijskim) jest doskonałej jakości i ma różnorodne zastosowania jako podłogi do ciężkiej konstrukcji. Wycinka drzew jest prawnie zabroniona we wszystkich trzech krajach produkujących (Brazylia, Boliwia i Peru). Nielegalne pozyskiwanie drewna i prześwitów ziemi nadal stanowi zagrożenie.

Inne zastosowania

Olej z orzechów brazylijskich jest używany jako smar w zegarach, przy produkcji farb i w przemyśle kosmetycznym. Ryciny w brazylijskich skorupkach orzechów miały być używane jako biżuteria dekoracyjna przez nienazwanych rdzennych plemion w Boliwii, chociaż nie istnieją żadne przykłady. Ze względu na swoją twardość łupiny brazylijskiego orzecha są często sproszkowane i używane jako ścierniwo do polerowania materiałów, takich jak metale i ceramika, w taki sam sposób jak róż jubilerski.