Araucaria angustifolia

Araucaria angustifolia

Araucaria angustifolia var. alba Reitz
Araucaria angustifolia var. caiova Reitz
Araucaria angustifolia var. caiuva Mattos
Araucaria angustifolia f. catharinensis Mattos
Araucaria angustifolia var. dependens Mattos
Araucaria angustifolia var. indehiscens Mattos
Araucaria angustifolia var. monoica Reitz
Araucaria angustifolia var. nigra Reitz
Araucaria angustifolia var. sancti-josephi Reitz
Araucaria angustifolia var. semialba Reitz
Araucaria angustifolia var. stricta Reitz
Araucaria angustifolia var. vinacea Mattos
Araucaria brasiliana A.Rich.
Araucaria brasiliana var. gracilis Carrière
Araucaria brasiliana var. ridolfiana (Pi.Savi) Gordon
Araucaria brasiliana var. saviana (Parl.) Parl.
Araucaria brasiliensis Loudon (wariant pisowni)
Araucaria brasiliensis A. Rich.
Araucaria brasiliensis var. saviana (Parl.) Parl.
Araucaria dioica (Vell.) Stellfeld
Araucaria elegans Kariera
Araucaria ridolfiana Pi.Savi
Araucaria saviana Parl.
Columbea angustifolia Bertol. (bazonim)
Columbea brasiliana (A.Rich.) Carrière
Columbea brasiliana var. elegans Carrière
Columbea brasiliana var. ridolfiana (Pi.Savi) Carrière
Columbea brasiliensis var. ridolfina (Pi. Savi) Carrière
Pinus dioica Vell.

Araucaria angustifolia , sosna Parana, sosna brazylijska lub kandelabr ( pinheiro-do-paraná , araucária lub pinheiro brasileiro ) jest krytycznie zagrożonym gatunki z rodzaju drzew iglastych Araucaria . Chociaż nazwy zwyczajowe w różnych językach odnoszą się do gatunku jako „sosna”, nie należy on do rodzaju Pinus.

Spis treści

1 Pochodzenie i taksonomia
2 Dystrybucja
3 Opis
4 Siedlisko i ekologia
5 Użytkowanie przez ludzi
6 Ochrona
7 Odnośniki
8 Linki zewnętrzne

Pochodzenie i taksonomia

Rodzaj Araukaria był częścią flory lądowej od triasu i znalazł apogeum w Gondwanie. Obecnie ogranicza się do półkuli południowej i obejmuje 19 gatunków.

Dystrybucja

Zajmując pierwotny obszar 233 000 kilometrów kwadratowych (90 000 mil kwadratowych), obecnie stracił około 97% swojego siedliska z powodu wyrębu, rolnictwa i hodowli lasu.

Pochodzi z południowej Brazylii (występuje również na dużych wysokościach w południowej części Minas Gerais, w środkowym Rio de Janeiro oraz na wschodzie i południu São Paulo, ale częściej w stanach Paraná, Domki letniskowe w pobliżu Santa Catarina (gmina Rio Grande do Sul). Według badań przeprowadzonych przez brazylijskiego badacza Maacka, pierwotny obszar występowania stanowił 36,67% stanu Paraná (73088 km2 lub 28219 2), 60,13% stanu Santa Catarina (57332 km2 lub 22136 2), 21,6%. stanu São Paulo (53 613 km2 lub 20 700 2) i 17,38% stanu Rio Grande do Sul (48 968 km2 lub 18 907 2). Występuje również w północno-wschodniej Argentynie (Misiones i Corrientes), lokalnie w Paragwaju (Alto Paraná), rośnie w niskich górach na wysokości 500–1800 metrów (1600–5 900 stóp) oraz w północnych regionach Urugwaju, gdzie sądzono, że wymarły aż do niedawnych odkryć.

Prehistoryczne rozmieszczenie A. angustifolia we wcześniejszych okresach geologicznych bardzo różniła się od obecnych, skamieniałości znaleziono w regionie północno-wschodnim w Brazylii. Obecny zasięg występowania jest niedawny, gatunki przenosiły się na te tereny w późniejszym plejstocenie i wczesnym holocenie. Ta zmiana chorologiczna może być prawdopodobnie spowodowana zmianami klimatycznymi i wędrówką roślinności górskiej przez rzeki.

Opis

Jest to wiecznie zielone drzewo dorastające do 40 m (130 stóp). wysoki i 1 m (3 stopy 3 cale) średnicy na wysokości piersi. Jednak największy osobnik, w pobliżu Nova Petropolis w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii, ma 147,7 stóp (45 metrów) wysokości z D.B.H. (średnica na wysokości piersi) 12,5 stopy (obwód dwunastu metrów). Liście są grube, twarde i przypominające łuski, trójkątne, o długości 3–6 cm (1,2–2,4 cala), szerokości 5–10 mm (0,2–0,4 cala) u podstawy, z ostrymi jak brzytwa krawędziami i końcówkami. Utrzymują się od 10 do 15 lat, więc pokrywają większość drzewa z wyjątkiem pnia i starszych gałęzi. Jest blisko spokrewniony z Araucaria araucana z bardziej południowo-zachodniej części Ameryki Południowej, różniąc się najbardziej widocznymi węższymi liśćmi.

Zwykle jest dwupienny, a samce i samice stoją na osobnych drzewach. Szyszki męskie (pyłkowe) są podłużne, początkowo mają 6 cm (2,4 cala) długości, po uwolnieniu pyłku rozszerzają się do 10–18 cm (4–7 cali) długości i 15–25 mm (0,6–1,0 cala). Jak wszystkie drzewa iglaste jest zapylany wiatrem. Szyszki żeńskie (nasiona), które dojrzewają jesienią około 18 miesięcy po zapyleniu, są kuliste, duże, o średnicy 18–25 cm (7–10 cali) i mieszczą około 100–150 nasion. Po osiągnięciu dojrzałości szyszki rozpadają się, uwalniając około 5 cm (2 cale) długie, przypominające orzechy nasiona, które są następnie rozpraszane przez zwierzęta, w szczególności lazurową sójkę Cyanocorax caeruleus .

Wewnętrzna kora i żywica pnia drzewa są czerwonawe, co może mieć dobry charakter definiujący, ponieważ różni się od A. araucana , która ma brązową korę i białą żywicę.

Siedlisko i ekologia

Preferuje dobrze przepuszczalną, lekko kwaśną glebę, ale toleruje prawie każdy rodzaj gleby, pod warunkiem dobry. Wymaga klimatu subtropikalnego / umiarkowanego z obfitymi opadami deszczu, tolerującymi sporadyczne przymrozki do około -5 do -20 ° C (23 do -4 ° F).

Nasiona są bardzo ważne dla rodzimych zwierząt. Kilka ssaków i ptaków zjada pinhão i odgrywa ważną rolę ekologiczną w wilgotnych lasach Araukarii (podtyp brazylijskiego lasu atlantyckiego).

W długoterminowych badaniach obserwacyjnych zachowanie żywieniowe wiewiórki w ciągu całego roku Guerlinguetus brasiliensis ssp. ingrami w drugorzędnym A. angustifolia las w Parque Recreativo Primavera w pobliżu miasta Curitiba, Paraná, z dziesięciu gatunków roślin, z których wiewiórka zjadała nasiona lub orzechy, nasiona A. angustifolia były najważniejszymi produktami spożywczymi jesienią, a znaczny procent ich diety zimą składał się również z nasion.

Wiewiórki zbierają nasiona w pamięci podręcznej, ale nie jest jasne, jak wpływa to na rekrutację.

Do użytku przez ludzi

Jest to popularne drzewo ogrodowe na obszarach subtropikalnych, sadzone ze względu na niezwykły efekt grubych, „gadzich” gałęzi o bardzo symetrycznym wyglądzie.

Nasiona, podobnie jak duże orzeszki piniowe, są jadalne i są intensywnie zbierane w południowej Brazylii (Paraná, Santa Catarina i Rio Grande do Sul), zawód szczególnie ważny dla małej populacji tubylców regionu (Kaingáng i inne południowe Jê). Nasiona zwane pinhão są popularne jako zimowa przekąska. W mieście Lages, w stanie Santa Catarina, odbywa się popularny jarmark pinhão , na którym spożywa się grzane wino i gotowane nasiona araukarii . 3400 ton (7500000 funtów) nasion jest zbieranych rocznie w Brazylii.

Jest również używany jako drewno iglaste w stopniach schodów i stolarce.

Gatunek ten jest szeroko stosowany w medycynie ludowej .

Ochrona

Według jednego z obliczeń, w ostatnim stuleciu stracił on około 97% swojego siedliska na skutek wyrębu, rolnictwa i hodowli lasu. Ludzie również jedzą nasiona, co może zmniejszyć rekrutację. Dlatego został wymieniony przez IUCN jako „podatny na ataki w 1998 r. I„ krytycznie zagrożony ”w 2008 r.